Slecht nieuws met een lichtpuntje

In de nacht van donderdag op vrijdag passeerden allerlei scenario’s de revue, variërend van grijs tot diep zwart. ‘s Middags had ik gelezen over hersenmetastasen en de verschillende varianten daarvan. Aan de hand van mijn symptomen, de opmerkingen van de neuroloog en de snelheid waarmee alles ingepland was, had ik geen twijfel over de uitslag. Mijn man en ik probeerden nog positief tegenover elkaar te zijn. Zo van: we weten het nog niet zeker, misschien zijn het geen uitzaaiingen. Maar stiekem wisten we wel beter. 
Vrijdagochtend Zoey naar een vriendin en haar dochter gebracht en koffie gedronken. Dat was eigenlijk nog best gezellig. Ze bood ons een croissantje met kaas  aan. Dat past niet in mijn dieet, maar dacht nu: fuck it, ik neem er één! Toch comfort food waar ik een beetje blij van werd. 
Vervolgens naar het AVL. Al heel snel werd mijn naam geroepen, niet omdat ik al aan de beurt was, maar om te vertellen dat we iets later aan de beurt waren. Uitstel van executie 🤣. 
Een kleine 10 minuten later waren wij aan de beurt. Nadat we plaats hadden genomen en gevraagd hadden of het ok was om het gesprek op te nemen, vertelde de neuroloog dat ze helaas geen goed nieuws had. Er was een hersentumor in mijn rechterhersenhelft van 2,6 cm aangetroffen. Het slechte nieuws is dat het wel een hersenmetastase is, het lichtpuntje dat het er maar één is. Omdat alles zo snel gegaan was qua onderzoek (donderdag MRI) en uitslag (vrijdag), had de neuroloog nog geen overleg gehad met een team van specialisten. Daarnaast wil ze ook nog in conclaaf treden met mijn oncoloog. Desalniettemin is de kans groot dat ik in 1e instantie geopereerd of bestraald wordt en dan aan de chemo moet. 
Momenteel kan ik bijna niet meer lopen met mijn linkerbeen. De hersentumor zit in het gebied die mijn linkerarm en -been aanstuurt en daarnaast zit er het nodige vocht in mijn hersenen die de situatie er niet beter op maakt. Om mijn linkerbeen en -arm weer beter te laten functioneren en epileptische aanvallen tegen te gaan, heb ik medicijnen gekregen. Ik mag niet meer auto rijden - mijn man heeft helaaas (nog) geen rijbewijs - hetgeen mijn bewegingsvrijheid ernstig belemmert. Vooral omdat ik op dit moment amper kan lopen en niet kan fietsen. Hopelijk gaan de medicijnen snel werken! 
Van de scenario’s is dit de minst erge. We zetten onze schouders eronder en gaan proberen van elke dag een feestje te maken. Dat is niet altijd makkelijk, want ik vind het vreselijk om zo weinig te kunnen en van anderen afhankelijk te zijn, maar het is wat het is. Om te kunnen overleven én te kunnen genieten verleg je steeds je grenzen. Een jaar geleden had ik een eigen bedrijf, was kostwinner. Nu loop ik als een oud, krakkemikkig omaatje en kan ik niet eens mijn dochter naar school brengen of het huishouden doen. C’est la Vie.