Alles went, zelfs kanker. Nou ja, meestal dan ;-)

Inmiddels ben ik ruim twee jaar onderweg op mijn tweede kankerreis. Deze reis heeft allerlei fases gehad, heeft me veel afgenomen, maar me ook veel gebracht. Nog nooit heb ik zoveel liefde ervaren. Heel bijzonder! Er is veel om dankbaar voor te zijn. Gelukkig maar! Én ik heb een uitermate sterke reden om te willen blijven leven, namelijk mijn dochter. 

De laatste tijd lijk ik steeds meer aan kanker te wennen. Op mijn manier heb ik het druk. Ik heb veel leuke afspraken met familie en vrienden, heb regelmatig contact met lotgenoten of in een enkel geval hun partner, doe onderzoek naar nieuwe doorbraken, onderzoeken en trials, geef of krijg advies over wat kan helpen om onze reizen zo lang en prettig mogelijk te maken, denk mee met een dierbare vriend over een bijzonder, duurzaam bedrijf waar hij dit jaar mee wil starten. Dan doe ik nog het nodige in het huishouden, schrijf af en toe een blog, ben bezig met mijn website Kankersoep.nl of met de memory box voor mijn dochter. Met enige regelmaat lees ik boeken, met name op het gebied van spiritualiteit, gezondheid en een positieve mindset. Ook kan ik genieten van films en series. Afgelopen week heb ik bijvoorbeeld het prachtige “Down to Earth” gezien. Op maandag en vrijdag ga ik naar de oncologische fitness. Op sommige andere dagen probeer ik te bewegen door te wandelen, aan yoga te doen of op te fietsen op de hometrainer. Ik heb veel kleine genietmomentjes met mijn dochter: samen Raveleijn kijken onder een dekentje, gesprekjes voeren, tekenen, kleuren of een spelletje doen. Omdat ze achter loopt met rekenen, ga ik maandag met haar mee om op school 1-op-1 bijles te geven. Daarnaast oefenen we thuis gemiddeld nog twee keer per week. Mooi om te zien hoe ze, stap voor stap, vooruit gaat en meer zelfvertrouwen krijgt! Als ik het zo opschrijf, lijkt het best veel, maar dat valt erg mee. Veel dingen kosten op zich niet zoveel tijd, maar omdat ik lichamelijk en geestelijk minder snel ben dan vroeger én minder haast heb, duurt alles ook langer. Nou ja, op mijn manier heb ik het druk. 

Na twee jaar lijken een heleboel dingen te wennen: 

• De voortdurende onzekerheid;
• Niet meer werken;
• Op zijn tijd hulp moeten vragen;
• Het ritme van de chemokuren en scans;
• Niet meer kunnen wat ik vroeger kon; 
• Minder scherp zijn dan vroeger.

Wat voor mij nooit went is het wachten op de uitslag van scans. Een enkele keer zegt mijn intuïtie heel duidelijk dat het goed is, maar meestal leven mijn geliefden en ik een week of langer tussen hoop en vrees. Heel naar! 

Ook lastig blijft het om me soms zo ontzettend uitgeput te voelen. Zonder dat ik het door heb, ben ik dan ver over mijn grenzen heen gegaan. Dan ben ik niet “gewoon moe”, maar echt uitgeput en liggen negatieve emoties op de loer. Tegelijkertijd wil ik ook niet dat de angst voor uitputting me tegenhoudt om leuke dingen te blijven doen! 
Samenvattend went veel, maar niet alles en natuurlijk niet altijd. Wat ik vooral wil is het leven volop omarmen, leuke dingen blijven doen, genieten en zo positief mogelijk blijven! 

Steeds meer raak ik ervan overtuigd dat een positieve instelling het belangrijkste is om hier nog zo lang mogelijk te kunnen zijn. Ten eerste is een positieve mindset één van negen factoren van Radical Remission Survivors, onderzocht door Dr. Kelly Turner. Ten tweede heb ik sterk het gevoel dat de lotgenoten die het “het beste doen”, dat wil zeggen tegen de verwachting in hun prognose ruim overleven of genezen, zeer levenslustig en sterk zijn. Last but not least heb ik bij de fitness twee positieve wonderbaarlijke mensen ontmoet. De eerste was een dame. Ze had borstkanker gehad, was “genezen”, maar na 7 jaar werden er uitzaaiingen in haar longen ontdekt. “Witte jassen” vertelden haar dat ze alleen nog kon rekenen op levensverlenging. Zelf hoopte en verwachtte ze dat ze de uitzondering op de regel was. En wat bleek: na 3 jaar chemo is er geen kanker meer te bekennen! De tweede was een man. In het verleden werd longkanker bij hem geconstateerd. Zijn prognose was 3 jaar. Alhoewel hij nog steeds kanker heeft, leeft hij na 33 jaar en 77 longontstekingen nog steeds. Zijn advies was: blijf letterlijk en figuurlijk in beweging, geef nooit de hoop op en blijf positief. 
​
Met ongetwijfeld de nodige ups en downs probeer ik zo positief mogelijk te blijven. Hopelijk zal ik nog heel lang kunnen wennen aan kanker. Nog liever zou ik zeggen: “bedankt kanker, dat ik zoveel geleerd heb, emotioneel en spiritueel gegroeid ben in de afgelopen twee jaar. Je hebt je werk gedaan en mag nu weer gaan”. Nou ja, wie weet...de wonderen zijn de wereld nog niet uit! 🙏❤️🤞